Vijja Dhammakaya

"The Day of Attainment of Enlightenment"

"Full Moon Day of the 15th Night of the 10th Lunar Month, B.E. 2460 (1917)"
On the full moon day of the 15th of the 10th lunar month, Phra Mongkolthepmuni (Sod Candasaro) dedicated his life to the practice of Dhamma in search of the ultimate truth, or the true Dhamma discovered by the Buddha on the day of his enlightenment. This truth is Vijja Dhammakaya. Over 2,000 years after the Buddha's parinirvana, the authentic teachings on how to achieve the path and fruition have faded, leaving only the term 'Dhammakaya' remaining in the Tripitaka."
Therefore, on the full moon day of the 15th of the 10th lunar month each year, Wat Phra Dhammakaya and the disciples of Luang Pu around the world organize a ceremony to celebrate the Day of Dhammakaya Mastery regularly every year.

What is Dhammakaya?

        Since the time Prince Siddhartha was born on the full moon day of the 6th lunar month, that day is known as the birth of the ‘physical body’ of the Bodhisattva. Later, under the Bodhi tree, the Great Sage abandoned his life to practice meditation resolutely, seeking the truth of life until he attained Supreme Enlightenment and became the Buddha on the full moon day of the 6th lunar month. This day is known as the birth of the ‘Dhammakaya’ or ‘Body of Enlightenment.’ Thus, Dhammakaya is the body of enlightenment that the Buddha achieved, which completed his status as the Buddha.

After 45 years of teaching, the Buddha preached about Dhammakaya and the path to attain it, which is the only way and the Middle Path to lead humanity to ultimate happiness or Nirvana. However, about 500 years after the Buddha’s parinirvana, the method to attain Dhammakaya faded, leaving only the term ‘Dhammakaya’ for later generations to interpret in various ways, without truly understanding what Dhammakaya really is.

On the full moon day of the 15th of the 10th lunar month, at the main chapel of Wat Botbon (Bangkhuwiang), a young monk, Phra Mongkolthepmuni (Sod Candasaro), or Luang Pu of Wat Paknam, dedicated his life to meditation, vowing not to rise until he attained the same truth as the Buddha. Ultimately, through his efforts, he realized the Dhamma there and began to teach it, along with the practice method, as a model and exemplar in accordance with the teachings established by the Buddha, throughout his lifetime.

The Discovery of Vijja Dhammakaya

In the 11th rainy season, Luang Pu of Wat Paknam went to spend the rains retreat at Wat Botbon, Bangkhuwiang, Bangkrui District, Nonthaburi. On the full moon day of the 15th of the 10th lunar month, he resolved to make a determined effort from early morning, with the intention that:

I have been ordained for nearly 12 years, and yet I have not attained the knowledge of the Buddha. Even though my study has never lacked a day, both in terms of scriptural study and meditation practice, it is time to make a concerted effort to finally realize the true understanding in Buddhism.

"Luang Por of Wat Paknam resolved to make a determined effort in his practice."

       After Luang Por of Wat Paknam returned from alms round, he quickly attended to his various duties to ensure that he had no worries. Once everything was in order, he went to meditate in the main chapel, setting the intention that he would not rise until he heard the drum signal. With this resolve, he closed his eyes and continued to chant ‘Samma Arahang‘ (the Buddha’s name) until the pain and restlessness began to set in. His mind became agitated and almost lost its patience. However, as he had made a vow, he continued to sit despite the discomfort. Eventually, by ignoring the physical pain, his mind gradually settled down, and he experienced a peaceful state where his mind converged into a single point. He saw a clear, luminous sphere the size of an egg yolk centered in the middle of his body. His mind was filled with an indescribable joy and tranquility

The date when Luang Pu of Wat Paknam attained Dhammakaya

       That evening, after listening to the Patimokkha with fellow practitioners, he quickly attended to his personal tasks, refreshed himself with a bath, and then entered the main chapel alone. After paying homage to the principal Buddha statue, he made a solemn vow saying:

If I do not attain the Dhamma that the Buddha intended during this sitting, I will not rise from this place for the rest of my life. With this determined resolve, I beseech the principal Buddha statue, which represents the Buddha, to kindly grant me the Dhamma that You have realized, in the most basic and straightforward form that You have known. If knowing Your Dhamma would harm Your religion, please do not grant it to me. If it would benefit Your religion, I humbly request that You bestow it upon me. I will accept it and serve as a defender of Your religion for the rest of my life.

“A new luminous sphere emerged, replacing the old one, and it was even more radiant. Eventually, various forms were seen in sequence, culminating in the vision of Dhammakaya.”

Practiced meditation until attaining Dhammakaya

      After making his solemn vow, while he was meditating, he noticed ants crawling up along the cracks of the chapel. Fearing that the ants might bite him and interrupt his meditation, he dipped his finger in kerosene and started drawing a circle around himself to keep the ants away. However, he soon realized that he had already sacrificed his life for the purpose of diligent practice. Why should he still be afraid of ants? So, he set aside the kerosene bottle and continued his meditation practice.

     As time passed into the early hours of the night, his mind remained in perfect calm, with his awareness centered precisely.

The large, pure luminous sphere at the center of his body, which he had seen during the day, became even more radiant, resembling the immense brightness of the sun. He observed it for several hours without knowing what to do next. At that moment, a voice emerged from within the sphere, saying:

The Middle Way

       At the same time, in the center of the luminous sphere, a small glowing point appeared. He thought that this might be the Middle Way, so he immediately focused on that point. The point gradually expanded, replacing the old sphere which had disappeared. As he continued to look into the center of this small point within the bright sphere, he saw a new, even more radiant sphere emerging continuously and replacing the previous one.

      Eventually, he witnessed various spheres appearing until he saw the Dhammakaya, which was a pure and beautiful lotus-like Buddha image, more radiant than any Buddha statue he had ever seen. He attained the Dhammakaya in the middle of that night, and at that moment, he realized that..

The Dharma of the Fully Enlightened Buddha is profoundly deep and difficult for humans to attain. To reach it, one must understand, reflect, and contemplate, and achieve a state of complete stillness and unity. Once stillness is achieved, cessation follows, and from cessation, emergence occurs. Without cessation, there is no emergence. This is the ultimate truth. The truth must be found right here; if it is not in this aspect, it cannot be seen at all.

         By dedicating his life to the practice of Dharma twice until he attained Dhammakaya, he mastered the knowledge of Dhammakaya and devoted himself to spreading the teachings of Buddhism and Dhammakaya knowledge throughout his lifetime. Luang Pu of Wat Pak Nam exemplified a monk who was fully accomplished in both theory and practice, as well as in the realization of Dharma. He also promoted and supported the education of monks and novices, being both a practitioner and a developer of Dharma. Phra Mongkolthepmuni, Luang Pu of Wat Pak Nam, was a supreme leader in the pursuit of accumulating merit to reach the ultimate goal of Dharma, setting his aspiration to fully grasp Dhammakaya knowledge and to liberate all beings from the bondage of Mara, achieving a decisive victory.

(Information sourced from https://www.dmc.tv/)

Samma Arahang

” Samma Arahang ”  is a phrase used by the revered Luang Pu Wat Paknam for meditation and practice in the pursuit of spiritual development. In the context of Luang Pu’s teachings, this phrase is employed as a meditation chant, guiding practitioners to focus their minds on the central area of the body, specifically the seventh base of the body. By repeating this chant and directing the mind to the center, practitioners aim to achieve mental stillness and, ultimately, access the Dhammakaya.

“‘Samma Arahang’ translates to ‘The Buddha is truly an Arahant’ or ‘The Buddha is an Arahant in the true sense.’”

The 7th Base has 5 centers:

  1. The Right Center corresponds to the Earth element.
  2. The Front Center corresponds to the Water element.
  3. The Left Center corresponds to the Air element.
  4. The Back Center corresponds to the Fire element.
  5. The Central Center corresponds to the Space element.
  •  

A clear and pure mark located at the center of the space, where the air element is absent, is called the Center

Meditative Practice

Phra Mongkolthepmuni (Sod Candasaro) of Wat Paknam Phasicharoen explained meditation as the process of making the mind's perception, memory, thoughts, and knowledge converge and stop at a single point. This means concentrating and stopping at a single point within the center of our body in a comfortable and calm state. The method to achieve this concentration involves training the mind to remain still and focused within.

The Seven Meditation Bases

  • Base 1: Nostrils

    • Female (Left Side): Focused on the left side of the nostrils.
    • Male (Right Side): Focused on the right side of the nostrils.

  • Base 2: Eye Center

    • Female (Left Side): Centered on the left eye.
    • Male (Right Side): Centered on the right eye.

  • Base 3: Brain Center: The focal point located at the brain, associated with higher mental faculties.

  • Base 4: Palate: The meditation base at the roof of the mouth, related to sensations of taste and touch.

  • Base 5: Throat Opening: Located at the opening of the throat, associated with speech and communication.

  • Base 6: Center of the Abdomen: Positioned at the level of the navel, central to bodily awareness and grounding.

  • Base 7: Permanent Center of the Mind: Positioned two finger widths above the navel, considered the primary and most stable point for meditation, where the mind is anchored permanently.

Once the image of the luminous sphere appears in the center of the body, maintain a relaxed mental state with that image, as if the sphere is an integral part of your experience. If the image of the sphere fades away, do not feel disheartened. Simply relax and recreate the image to replace the old one. If the image appears elsewhere rather than at the center of the body, gently guide the image towards the center gradually, without force.

When the image settles perfectly at the center of the body, focus your awareness on the central point of the sphere, feeling as if a small star is positioned at the center of the original sphere. Concentrate solely on this small star in the middle.

By continuously focusing on the small star, your mind will eventually adjust to a state of perfect stillness. This process will lead to the central point becoming stable and a new, bright sphere emerging, known as the “Dhammakaya” or “Initial Path.” This sphere serves as the preliminary gateway to the path of enlightenment.

The practice of visualizing and focusing on the sphere can be done in any position—whether sitting, lying down, standing, walking, or while engaged in various activities.

Recommendations for Meditation Practice

It is essential to practice consistently and regularly, continuing in a relaxed manner without rushing or forcing yourself. Be content with the progress you make, as this approach helps prevent excessive desire, which can lead to losing mental balance. Once your meditation practice yields the ‘Initial Path’ (Dhammakaya) bright, beautiful, and firmly established at the center of your being maintain regular reflection on it. This practice will ensure that your meditation leads to a life of happiness, success, and mindfulness, and will also deepen your meditation progressively over time.

"Basic Techniques for Meditation"

  1. Close your eyes gently, with your eyelids about 90% closed.
  2. Do not force your mind; simply maintain your awareness and gently place your mind at the center of your being. Set a mental image such as a clear, luminous orb… gently, or a bright, serene Buddha image… gently, or focus on the breath in and out… gently, or the rising and falling of the abdomen… gently. Use just one of these as your focus.
  3. Establish the mental image and continuously focus on it as a skillful means to guide the mind to settle firmly within the body.
  4. Once the mind settles and becomes still within the body, the focus on the mental image will automatically cease.
  5. Be aware of changes within the body and mind with calmness.
  6. Be under the close guidance of a good friend (spiritual companion).

หลักการฝึกสมาธิ

  1. น้อมใจมาเก็บไว้ ณ ศูนย์กลางกาย แต่ละครั้งเก็บใจไว้ให้นานที่สุด จนกระทั่งกลายเป็นนิสัยมีใจตั้งมั่นภายใน
  2. มีสติกำกับใจตลอดเวลา ทำให้ระลึกรู้ตัวอยู่เสมอ ไม่ยินดียินร้ายในเวลาเห็นรูป ฟังเสียง ดมกลิ่น ลิ้มรส สัมผัส รู้ธรรมารมณ์ใดๆ (เช่น ในคำสรรเสริญ เยินยอ ยศศักดิ์ ชื่อเสียง ฯลฯ)
  3. ตั้งใจฝึกสมาธิอย่างสม่ำเสมอ และตรงเวลาเป็นประจำ
  4. มีอาจารย์ที่มีความรู้ความสามารถจริง คอยควบคุม ให้คำแนะนำ อย่างใกล้ชิด

วิธีฝึกสมาธิเบื้องต้น

สมาธิ คือ ความสงบ สบาย และความรู้สึกเป็นสุขอย่างยิ่งที่มนุษย์สามารถสร้างขึ้นได้ด้วยตนเอง เป็นสิ่งที่พระพุทธศาสนากำหนดเอาไว้เป็นข้อควรปฏิบัติ เพื่อการดำรงชีวิตประจำวันอย่างเป็นสุข ไม่ประมาท เต็มไปด้วยสติสัมปชัญญะ และปัญญา อันเป็นเรื่องไม่เหลือวิสัย ทุกคนสามารถปฏิบัติได้ง่ายๆ ดังวิธีปฏิบัติที่พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ได้เมตตาสั่งสอนไว้ ดังนี้

  1. กราบบูชาพระรัตนตรัย เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจให้นุ่มนวลไว้เป็นเบื้องต้น แล้วสมาทานศีลห้า หรือศีลแปด เพื่อย้ำความมั่นคงในคุณธรรมของตนเอง
  2. คุกเข่าหรือนั่งพับเพียบสบายๆ ระลึกถึงความดีที่ได้กระทำไว้ดีแล้วในวันนี้ ในอดีต และที่จะตั้งใจทำต่อไปในอนาคต จนราวกับว่าร่างกายทั้งหมดประกอบขึ้นด้วยธาตุแห่งคุณงามความดีล้วนๆ
  3. นั่งขัดสมาธิ เท้าขวาทับเท้าซ้าย มือขวาทับมือซ้าย นิ้วชี้ของมือข้างขวาจรดนิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย นั่งให้อยู่ในท่าที่พอดี ไม่ฝืนร่างกายมากจนเกินไป ไม่ถึงกับเกร็ง แต่อย่าให้หลังโค้งงอ หลับตาพอสบายคล้ายกับกำลังพักผ่อน ไม่บีบกล้ามเนื้อตาหรือขมวดคิ้ว แล้วตั้งใจมั่น วางอารมณ์สบาย สร้างความรู้สึกให้พร้อมทั้งกายและใจว่า กำลังเข้าไปสู่สภาวะแห่งความสงบ สบายอย่างยิ่ง
  4. นึกกำหนดนิมิต เป็นดวงกลมใส ขนาดเท่าแก้วตาดำ ใสบริสุทธิ์ ปราศจากรอยตำหนิใดๆ ขาวใส เย็นตา เย็นใจ ดังประกายของดวงดาว ดวงแก้วกลมใสนี้เรียกว่า “บริกรรมนิมิต” นึกสบายๆ นึกเหมือนดวงแก้วนั้นมานิ่งสนิทอยู่ ณ ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด นึกไปภาวนาไปอย่างนุ่มนวล เป็นพุทธานุสติว่า “สัมมา อะระหัง” หรือค่อยๆน้อมนึกดวงแก้วกลมใสให้ค่อยๆเคลื่อนเข้าสู่ศูนย์กลางกายตามแนวฐาน โดยเริ่มต้นตั้งแต่ฐานที่หนึ่งเป็นต้นไป น้อมนึกอย่างสบายๆ ใจเย็นๆ ไปพร้อมๆกับคำภาวนา
การฝึกสมาธิเบื้องต้นเท่าที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ ย่อมเป็นปัจจัยให้เกิดความสุขได้พอสมควร เมื่อซักซ้อมปฏิบัติอยู่เสมอๆไม่ทอดทิ้ง จนได้ดวงปฐมมรรคแล้ว ก็ให้หมั่นประครองรักษาดวงปฐมมรรคนั้นไว้ตลอดชีวิต ดำรงตนอยู่ในศีลธรรมอันดี ย่อมเป็นหลักประกันได้ว่า ได้ที่พึ่งของชีวิตที่ถูกต้องดีงาม ที่จะส่งผลให้เป็นผู้มีความสุขความเจริญ ทั้งในภพชาตินี้และภพชาติหน้า เด็กเคารพผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่เมตตาเด็ก ทุกคนมีความรักใคร่สามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หากสามารถแนะนำต่อๆกันไป ขยายไปยังเหล่ามนุษยชาติอย่างไม่จำกัดเชื้อชาติ ศาสนา และเผ่าพันธุ์ สันติสุขอันไพบูลย์ที่ทุกคนใฝ่ฝัน ก็ย่อมบังเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ข้อควรระวัง

  1. อย่าใช้กำลัง คือ ไม่ใช้กำลังใดๆทั้งสิ้น เช่น ไม่บีบกล้ามเนื้อตา เพื่อจะให้เห็นนิมิตเร็วๆ ไม่เกร็งแขน ไม่เกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้อง ไม่เกร็งตัว ฯลฯ เพราะการใช้กำลังตรงส่วนใดของร่างการก็ตาม จะทำให้จิตเคลื่อนจากศูนย์กลางกายไปสู่จุดนั้น
  2. อย่าอยากเห็น คือ ทำใจให้เป็นกลาง ประคองสติมิให้เผลอจากบริกรรมภาวนา และบริกรรมนิมิต ส่วนจะเห็นนิมิตเมื่อใดนั้น อย่ากังวล ถ้าถึงเวลาแล้วย่อมเห็นเอง การบังเกิดของดวงนิมิตนั้น อุปมาเสมือนการขึ้นและตกของดวงอาทิตย์ เราไม่อาจจะเร่งเวลาได้
  3. อย่ากังวลถึงการกำหนดลมหายใจเข้าออก เพราะการฝึกสมาธิเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายภายใน อาศัยการนึกถึง อาโลกกสิณ คือ กสิณความสว่าง เป็นบาทเบื้องต้น
  4. เมื่อเลิกจากนั่งสมาธิแล้ว ให้ตั้งใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดที่เดียว ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถใดก็ตาม เช่น ยืน เดิน นอน หรือนั่ง อย่าย้ายฐานที่ตั้งจิตไปไว้ที่อื่นเป็นอันขาด ให้ตั้งใจบริกรรมภาวนา พร้อมกับนึกถึงบริกรรมนิมิตเป็นดวงแก้วใส หรือองค์พระแก้วใส ควบคู่กันไปตลอด
  5. นิมิตต่างๆที่เกิดขึ้น จะต้องน้อมไปตั้งไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดทั้งหมด ถ้านิมิตเกิดขึ้นแล้วหายไป ก็ไม่ต้องตามหา ให้ภาวนาประคองใจต่อไปตามปกติ ในที่สุดเมื่อจิตสงบ นิมิตย่อมปรากฏขึ้นมาใหม่อีก